Leidsch Dagblad

In het karakteristiek pand aan de Witte Singel was het kantoor en de drukkerij van het Leidsch Dagblad gevestigd. Het Leidsch Dagblad bleef verschijnen tot 1 januari 1944. Onder druk van de bezetter werden vanaf oktober 1941 politieke commentaren opgenomen van een medewerker van het Departement van Volksvoorlichting, Kunsten en Wetenschappen. Na het gedwongen ontslag van hoofdredacteur B.W. Menkhorst weigerden de directie en de Commissarissen een NSB-hoofdredacteur te accepteren. Daarop kreeg de krant met ingang van 1 januari 1944 een verschijningsverbod. De abonnees kregen vanaf die datum het Dagblad voor Leiden en omstreken in de bus. Na de oorlog kreeg het Leidsch Dagblad krachtens het Tijdelijk Persbesluit 1944 van de Nederlandse regering in Londen een verschijningsverbod opgelegd, een maatregel die voor alle periodieken gold die na 1 januari 1943 waren verschenen. Het verschijningsverbod duurde tot 1 februari 1946.

Over het Leidsch Dagblad in oorlogstijd en de naoorlogse periode schreef Ruud Pauw een artikel in het Leids Jaarboekje van 2007. Zie literatuurlijst 2007B.